Rozdział XXIV - Wiara

Bębenek rewolweru, obrót – raz, dwa, trzy.

Ona mówi: wybieraj, albo ja, albo ty.

Chłód metalu na skroni,

Strzał, co w uszach dzwoni .

Smak krwi rozbryzganej.

Gratuluj jej wygranej.

Ruletka – Straty w ludziach, utwór 11

Gayle Forman

9 sierpień, 2015 rok

Nie było dobrze. Sytuacja, w jakiej się znajdowaliśmy była dokładnym przeciwieństwem określenia dobrze. Było fatalnie. Tym razem mój sposób na uwolnienie Ellie z transu zawiódł. A nie miałem żadnego innego pomysłu by jej pomóc.

Cała drużyna została schwytana, ale nie zabita. Nie wiem, czy można nazwać to plusem, bo i tak siedzimy w celach i nic nie możemy zrobić. Jakby jeszcze tego było mało, to siedzę razem z garnkogłowym i tylko czekam aż zgasi moją iskrę. Dosłownie widzę to w jego fioletowych oczach. Tą chęć czyjegoś energonu, odebrania komuś życia. Aż się dziwię, że jeszcze mnie nie zgasił. Jesteśmy w jednym pomieszczeniu już kilka cykli i nic. Żaden z nas się nie odzywa, nic nie robi. Na początku próbowałem jakoś rozwalić drzwi celi, ale Megatron szybko zgasił mój zapał mówiąc, że wrota są wykonane z najtwardszego z materiałów, jakie mógł zdobyć, a w dodatku w celi nie działają blastery. Czyli jednym słowem jesteśmy uziemieni.

Po jakiś pięciu cyklach miałem już serdecznie dość. Podniosłem się z ziemi i mimo zapewnień Lorda Decepticonów, że nie uda mi się rozwalić drzwi, waliłem w nie z całej siły, jak długo tylko mogłem. A cały mój wysiłek zakończył się tym, że nie zostawiłem ani wgniecenia ani zadrapania. Usłyszałem cichy śmiech Megatrona. Odwróciłem się na pięcie i zmierzyłem go wzrokiem. On oczywiście siedział sobie, wyłożony i uśmiechał się perfidnie.

-Coś cię bawi?! – zapytałem ostro, na co on oczywiście ponownie się zaśmiał.

-Twój zapał jest żałosny – stwierdził, a ja miałem ochotę walnąć go z pięści – Tłumaczyłem ci już, że nie uda ci się wywarzyć drzwi. Po co więc próbować?

-Sam nie wiem. Może po to, żeby nie siedzieć na metalowym tyłku i cię nie słuchać?

-To raczej kiepski powód – dyskutował ze mną jak ze swoim poddanym, którym nie byłem!

-Masz lepszy?

-Czekać – odparł ze spokojem, a ja już nie wytrzymałem.

-Na co?! Na gwiazdkę z nieba?! Na jakiś cud?! A może na olśnienie szanownego pana Megatrona, wielkiego Lorda Decepticonów, który zniszczył Cybertron?!

-Okaż odrobinę szacunku, Autobocie! – garnkogłowy podniósł się z ziemi i podszedł w moją stronę – Zapominasz z kim rozmawiasz?!

-Nie! Mam tego pełną świadomość! – starałem się go przekrzyczeć – Rozmawiam z dwulicowym draniem, który odebrał mi Ellie i zmienił ją w kogoś, kim nie jest! 

-Uczyniłem ją silną!

-Okłamujesz sam siebie! Jedynie upodobniłeś ją do siebie i zrobiłeś to siłą! Nie zmieniła się z własnej woli, a jedynie przez ciebie! – rzuciłem oskarżycielsko i chyba udało mi się go przegadać – Gdybyś choć na chwilę spróbował zapomnieć o swoich chorych poglądach i upodobaniach zrozumiałbyś jaka ona jest wyjątkowa.

-A myślisz, że dlaczego ją wybrałem? Mogłem mieć każdego żeńskiego autochtona na tej planecie, a jednak wybrałem ją, dlaczego? Bo widziałem jej potencjał! Widziałem do czego jest zdolna i co może zrobić w przyszłości, jeśli odpowiednio ją wyszkolę!

-A co, jeśli ona tego nie chciała?!

-Uwierz mi, chciała, tylko wtedy jeszcze tego nie wiedziała.

-Uwierzyć tobie? To ostatnia rzecz jaką mógłbym teraz zrobić – zrezygnowany odszedłem od drzwi i oparłem się o ścianę naprzeciwko. Megatron jednak nie ruszył się ani o milimetr. Czyżbym zranił jego uczucia? – A ty co tam tak stoisz?

-Czekam… Już czas… - mówiąc to oparł się o ścianę tuż przy drzwiach i chyba na coś czekał. 

-Czas, ale na co?

Nie uzyskałem odpowiedzi bo w tej samej chwili drzwi do celi się otworzyły, a do środka zajrzał jeden vechicon z wycelowanym we mnie blasterem. Ale chyba nie zauważył Megatrona, bo zrobił krok do przodu, a wtedy garnkogłowy wyrwał mu iskrę. Na zewnątrz czekał jeszcze jeden strażnik, ale Lord Decepticonów wysunął swoje ostrze i odciął mu głowę. Z tryumfalnym uśmiechem odwrócił się w moją stronę.

-Widzisz? Warto było czekać – stwierdził z zadowoleniem.

-To ty o tym wiedziałeś? – zdziwiłem się.

-Oczywiście! To standardowy protokół – mówił, jakby to było coś oczywistego – Strażnicy mają sprawdzać cele dokładnie co sześć cykli. Night nie pomyślała, że powinna im zmienić rozkazy i dzięki temu dała nam szanse na ucieczkę. Teraz chodź tutaj i otwórz resztę cel – posłałem mu ostrzegawcze spojrzenie i wściekły (nie wiem, czy na niego, czy sam na siebie) wyszedłem z celi.

-Nie jesteś moim liderem, a więc nie rozkazuj mi nigdy więcej – ostrzegłem go, ale zapewne puścił moją uwagę mimo uszu.

Rzecz jasna oboje otworzyliśmy pozostałe cele, uwalniając tak Autoboty, jak i Decepticony. Musieliśmy szybko znaleźć chwilową kryjówkę i wymyślić nowy plan, inaczej vechicony z łatwością nas znajdą. Ostatecznie ukryliśmy się w pokoju samego Megatrona, który był tak duży, że z łatwością pomieścił nas wszystkich. Udało się nam też skontaktować z bazą. Najwyraźniej Night musiała jakoś „zabezpieczyć” Darkomount, bo Soundwave nie mógł otworzyć nam mostu ani w środku, ani w okolicy strażnicy. Byliśmy więc zdani na siebie. Udało się im jednak dowiedzieć czegoś innego. Część Decepticonów znajduje się pod ziemią. Ratchet twierdzi, że próbują oni dostać się do jądra Ziemi i najpewniej je zniszczyć. Później Megatron powiedział, iż już od dawna podejrzewał, że jądrem Ziemi jest sam Unicron. Czyli to był sposób jego uwolnienia, dokładnie jak mówiła Night. Uwolni swojego pana z klatki, a przy okazji zniszczy całą planetę.

Ile ja bym dał, żeby wróciła do mnie moja Ellie… Tak chciałbym poczuć jej dotyk, usłyszeć jej normalny głos i spojrzeć w błękitne oczy… To jedyne, o czym teraz marzę. Ale nie uda mi się tego osiągnąć, póki nie pokonamy Night. Musimy pokonać Night…

-Nie mamy wiele czasu – mówił Optimus – Jeżeli Decepticony zniszczą jądro Ziemi, wszystko przepadnie. Własnie dlatego musimy uderzyć na Night wszystkimi siłami. 

-Optimus ma rację – stwierdził Megatron, wywołując u nas niemałe zdziwienie – Decepticony słuchają jej rozkazów, bo się boją. Kiedy odzyskam władzę od razu odwołam jej rozkaz.

-A skąd mamy mieć pewność, że ty też nie chcesz zniszczyć ziemi? – zapytał Wheilajck, ale garnkogłowy go tylko wyśmiał.

-Póki co, życie mi miłe, a niszcząc jądro Ziemi przy okazji zniszczyłbym i siebie. Co oczywiście nie zmienia faktu, że gdy już odzyskam tron, dopilnuję by każdy z was trafił na szrot.

-W to nie wątpię – powiedziała sarkastycznie Arcee.

-Nie mamy na co czekać – głos ponownie przejął Prime – Spróbujemy pokonać Night, odzyskać naszą Ellie za wszelką cenę. To jest nasza jedyna szansa. Postarajmy się ją uśpić, byle by tylko nie mogła użyć swoich mocy.

-Jeśli uda się nam ją podejść podstępem, może zdołamy pokonać ją zanim użyje swoich mocy – dodał Bee. 

-Masz rację, przyjacielu – odrzekł Optimus – Być może… A teraz, już czas najwyższy odzyskać naszą Ellie…

Wszyscy zaczęliśmy opuszczać pomieszczenie i kierować się do sali tronowej. Jednak zanim ja zdążył wyjść, Magatron zatrzymał mnie i „wziął na stronę”.

-Jeżeli nie uda się nam jej odzyskać, zdajesz sobie sprawę, co będziesz musiał zrobić? – zapytał, a ja przez moment nie wiedziałem co ma na myśli. W końcu jednak zrozumiałem, że mówi o zabiciu jej.

-Nie mam zamiaru gasić jej iskry.

-A co, jeśli nie będziesz miał innego wyboru?

-Zawsze jest wybór. Tylko ty nigdy tego nie widzisz.

Odwróciłem się od niego i opuściłem pomieszczenie, a następnie dołączyłem do drużyny. Cokolwiek by się nie działo, nie mam zamiaru skrzywdzić mojej Ellie. Nigdy…

***

Dotarliśmy do sali tronowej. Zdawało się, że Night nawet nie ruszyła się od naszego ostatniego spotkania. Stała przodem do nas i tak jakby czekała na nasze przybycie. Uśmiechała się wrednie, a jej oczy płonęły fioletem. Choć większość z nas pewnie już widziałam w niej tylko i wyłącznie wroga, to dla mnie to była nadal moja mała Ellie.

Tym razem Night darowała sobie przemowę. To mogło wskazywać na to, że Decepticony są już blisko jądra. Nie było na co czekać.  Zaatakowaliśmy od razu, ale ona z łatwością rzucała nami po całym pomieszczeniu, jakbyśmy byli lżejsi od piórka. Pierw staraliśmy się w nią nie strzelać, ale kiedy Shockwave po raz pierwszy wystrzelił z blastera, a ona z łatwością zatrzymała pocisk zdecydowaliśmy, że może strzały dostatecznie ją zdekoncentrują, byśmy mogli jakoś ją podejść. Oczywiście myliliśmy się, bo Night mogła jednocześnie zatrzymywać pociski, rzucać nami o ściany i jeszcze chodzić sobie w tę i z powrotem. To nie był dobry sposób, dlatego postanowiłem ponownie spróbować z nią porozmawiać. I tym razem miałem zamiar ją odzyskać.

-Ellie… Wiem, że mnie słyszysz – femme nawet nie zwracała na mnie uwagi – Wiem, że ciągle tam jesteś i że ciągle walczysz. A ja staram ci się w tym pomóc, ale nie wiem jak – nagle wzrok Night zatrzymał się na mnie – Ellie, kocham cię! Proszę cię, wróć do mnie! – wykrzyczałem to chyba najgłośniej jak umiałem.

W tej samej chwili coś się zmieniło. Oczy fembotki zaczęły wracać do swojego dawnego koloru. Znów były niebieskie… Wszyscy zatrzymali się, stali w milczeniu i przyglądali, co się dzieje. Na jej twarzy pojawił się smutek i strach.

-Smokescreen – wtedy się odezwała, jak dawniej i myślałem, że się rozpłaczę. Już miałem do niej pójść, złapać ja za rękę i pocałować, kiedy poczułem silne ukłucie w klatce piersiowej – Nie! – wrzasnęła, a ja poczułem ja upadam na ziemię.

Słyszałem strzały z blasterów, krzyki, płacz… Nie wiedziałem jednak co się dzieje. Czułem się słaby jak nigdy dotąd, a jedynym, co widziałem była uśmiechnięta twarz Megatrona i jego ostrze pokryte moim energonem…